چراغ‌های خطر روی بدنه و عقب خودرو نصب می‌شود. در هر سمت اتومبیل یکی از آنها را نصب می‌کنند. حالا در بعضی‌ها کاسه چراغ مستقل دارد و در بعضی‌های دیگر با چراغ ترمز، یک‌جا واقع شده است. این دیگر در اختیار سازنده است که چه مدلی را مناسب طراحی اتومبیلش می‌داند. طلق استفاده شده در این چراغ‌ها قرمز رنگ است. اگر هم طلق بی‌رنگ به کار رفته باشد، سعی می‌کنند حبابی قرمز رنگ دور چراغ طراحی کنند تا نور قرمز بگیرند.  

از مهم‌ترین بخش‌های سیستم روشنایی اتومبیل باید به همین چراغ‌های راهنما یا چشمک‌زن یا فلاشر اشاره کرد. به چراغ‌هایی گفته می‌شود که در گوشه چپ و راست جلو و عقب خودرو کار گذاشته شده است. وقتی که قرار است اتومبیل در مسیر خود تغییر جهتی بدهد، این چراغ‌ها به کار می‌افتند تا دیگر کاربران اتومبیل حاضر در جاده، بتوانند متناسب با آن واکنش نشان بدهند. همچنین هنگامی که خطری در پیش رو مشاهده می‌کنید مانند تصادف یا عبور حیوانات اهلی یا هر مورد دیگری، با روشن کردن چراغ راهنما یا همان فلاشر به خودروهای پشت سر علامت می‌دهید. همچنین در مواقع بارندگی و مه و…، از این چراغ‌ها استفاده می‌شود تا دید عقبی‌ها نسبت به شما بهتر باشد.

چراغ جلو خودرو از یک بدنه پلاستیکی ضد آب یک کاسه انعکاس دهنده مانند آینه، یک شیشه یا تلق پلاستیکی شفاف ساخته می شود. در قسمت پشتی آن یک یا چند لامپ به منظور روشن کردن فضای جلویی خودرو قرار دارد. این لامپ ها به گونه ای قرار می گیرند که بعد از سوختن به راحتی بتوان آن ها را تعویض کرد. در بیشتر خودرو ها یک لامپ دو کنتاکت به منظور استفاده از نور بالا و نور پایین درون آن ها قرار می گیرد.

همان‌طور که از اسمش مشخص است، در هنگامه بارندگی یا مه‌آلود بودن جاده مورد استفاده قرار می‌گیرد. این نور سفید یا زرد، قرار است که سطح جاده را برای شما روشن و مشخص کند تا در سرعت‌های پایین، بتوانید به راه‌تان ادامه دهید. در مسیرهای پیچ در پیچ و هنگامه بارندگی و مه، این چراغ‌ها نقش حیاتی دارند و بدون آن‌ها مشکل بتوان طی مسیر کرد.